نیز بنگرید:
کجایی برادر ؟!
کجایی برادر ؟!
یک. کتابی منتشر شد...
منبع: خبرگزاری قرآنی ایران
| يكشنبه 05 ارديبهشت 1389 10:50:44 شماره خبر :568103 | ||
| كتاب «زمزم عرفان» يادنامه آيت‌الله محمدتقى بهجت (ره) منتشر شد | ||
گروه فرهنگ و هنر: كتاب «زمزم عرفان» يادنامه آيت‌الله محمدتقى بهجت
(ره)، تأليف آيت‌الله محمدی ری‌شهری به تازگی از سوی سازمان چاپ و نشر
دارالحديث منتشر شد.
به گزارش خبرگزاری قرآنی ايران(ايكنا) شعبه دارالحديث، مؤلف
در مقدمه كتاب، درباره چگونگى شكلگيرى اين مجموعه مىگويد: «واگذار شدن
نمايندگى رهبرى در حج در اوايل سال 1370، ايجاب مىكرد كه براى بهرهگيرى
هر چه بيشتر از مراسم سياسى ـ عبادىِ حج و برگزارى هر چه بهتر آن، از انفاس
قدسى آن آيت‌اللَّه بهجت، در اين سفر، توشه برگيرم. بدين منظور، از آن
تاريخ، هر ساله، پيش از عزيمت به سوى خانه خدا و پس از بازگشت از سفر،
معمولاً به محضر ايشان شرفياب مىشدم و از رهنمودهاى ايشان در زمينههاى
مختلف، بهره مىبردم. ديدارهایى كه با آن بزرگوار داشتم، گاه قريب يك ساعت
طول مىكشيد. در اين ديدارها، ايشان مطالب متنوّعى را درباره قرآن، حديث،
فقه، اصول، اخلاق، عرفان، كشف و كرامات علماى سلف، حج و سرپرستى حجّاج،
امام خمينى و انقلاب اسلامى و برخى امور سياسى، بيان مىفرمود. همچنين گاه،
رهنمودهاى خاصّى درباره برخى اذكار و اعمال داشتند، كه اين جانب، شمارى
از برجستهترين مطالب ايشان را، گاه در محضر ايشان و گاهى پس از آن،
يادداشت مىكردم.»
آيت‌الله ری‌شهری در بخش ديگری از مقدمه اين كتاب می‌افزايد: شخصاً از
رهنمودهاى ايشان، بسيار بهره بردهام و اكنون نيز بهره مىبرم و بدين جهت،
بيش از ديگر اساتيد و ذوى الحقوق، به ياد آن بزرگوار هستم. همچنين مؤلف
اميد دارد تا علاقهمندان به اين مباحث، بتوانند با بهرهگيرى از اين كتاب
خود را به آن الگوى كامل نزديك كنند و زمينه را براى تداوم انقلاب اسلامى
تا ظهور حضرت امام مهدى ـ عجل‌الله فرجه ـ فراهم سازند.
مجموعه اين يادداشتها اكنون در قالب اين كتاب براى بهرهگيرى بهتر
علاقهمندان به اين مباحث، در چهار بخش تدوين شده است: بخش اوّل به
جمعبندى مهمترين رهنمودهاى آيت‌الله بهجت اختصاص دارد.
در اين بخش افزون بر ارائه تحليلى كوتاه و افزودن برخى آيات و روايات
متناسب با موضوع، بخشى از رهنمودهاى ايشان كه در كتابهاى ديگر نقل
شدهاند و مكمّل يادداشتهاى مؤلف است آمده است. مطالب اين بخش در ده فصل
با اين عناوين تنظيم شده است: 1. قرآن؛ 2. حديث؛ 3. فقه و اصول؛ 4.
ارزشهاى اخلاقى و عملى؛ 5. فلسفه و عرفان؛ 6. كشف و كرامات؛ 7. حج و
سرپرستى حجّاج؛ 8. امام خمينى و انقلاب اسلامى؛ 9. سياست؛ 10. رهنمودهاى
ويژه.
بخش دوم، گفت‌وگو با فرزند گرامى ايشان حجّت‌الإسلام والمسلمين جناب آقاى
على بهجت، درباره پدر بزرگوارش صورت گرفته است. بخش سوم، متن يادداشتهاى
مؤلف از سخنان ايشان، در طول سالهاى 1370 تا 1387. بخش چهارم، شرح حال
مختصرى از غالب كسانى كه در متن كتاب، از آنها ياد شده است. همچنين در آغاز
كتاب زندگى نامهاى از آيت الله بهجت آمده است. در پيشگفتار كتاب نيز
درباره سير تأليف و نكاتى درباره آن نگاشته شده است.
ياداوری می شود، چاپ اول كتاب «زمزم عرفان» يادنامه آيت اللَّه محمدتقى
بهجت (ره) نوشته محمد محمد رى شهرى،در قطع وزيری و 523 صفحه به تازگی از
سوی سازمان چاپ و نشر دارالحديث، چاپ و روانه بازار نشر شده است.
|
دو.نقدی ملایم بر کتاب
منبع: وبلاگ مینا و زمرد
عنوان: مینا و زمرّد - کتاب"زمزم عرفان"/ آیت الله بهجت/ محمدی ری شهری.
کتاب"زمزم عرفان"/ آیت الله بهجت/ محمدی ری شهری.
کتاب"زمزم عرفان" نوشته ی حجت الاسلام ری شهری است و در مورد مرحوم آیت الله العظمی بهجت فومنی. با چاپی زیبا در حدود 530 صفحه. نشر دارالحدیث.
از مهمترین بلکه مهمترین بخش کتاب،بخش سوم و بخش دوم اسن. بخش سوم یادداشت های جناب ری شهری از مطالب اظهار شده توسط مرحوم بهجت است که قبل از رفتن به سفر حج به عنوان امیرالحاج بودن به محضر آیت الله بهجت می رفته اند.بخش دوم هم مصاحبه ی مفصل با آقازاده ی مرحوم بهجت یعنی شیخ علی آقاست.
البته مطالبی به صورت موضوعی از یادداشتهای جناب ری شهری در بخش اول هم امده است. کتاب جدا جای خواندن دارد ولی یک نکته در مورد یادداشت ها قابل توجه است و ان اینکه جناب ری شهری آنها را در دو حال حضور در محضر عارف فوق الذکر فقید همیشه زنده یا پس از اتمام جلسه نوشته اند.(زمزم عرفان-8) که می رساند مطالب" تقریبا نقل به معنا" ست.( همان- 13).
نکات معرفتی ، تاریخی، اخلاقی و غیره ی مفیدی در یادداشت های جناب ری شهری که از فرمایش های مرحوم بهجت اخذ شده وجود دارد مثل نظر مرحوم بهجت پیرامون وحدت وجود که وحدت را حکمیه و کثرت را حقیقیه می داندو هذا یعد من الخوارق. یا بحث عدول میرزا مهدی اصفهانی از مخالفت با فلسفه یا نکات دیگر.
الا اینکه برخی مطالب در این یادداشت ها امده که یقینا غلط است.اما اینکه آیا این مطالب غلط توسط مرحوم بهجت اظهار شده- که قضاوت اولیه همین را تایید می کند- یا بر اثر لغزش ذهن ری شهری است یا اصولا تمام گناهان را بر گردن ویراستار یا تایپیست کتاب بیندازیم خود جای بحث دارد. کتاب در محضر بهجت هم که جناب رخشاد کرمانی اش نگاشته همین عارضه را دارد. یعنی نقل به معنای مطالب اظهار شده توسط جناب بهجت اصل در تمام آنهاست. این ضعف در برخی نوشته ها که جناب سید علی تهرانی هم در خلق آنها دست داشته و از روی گفتارهای مضبوط آیت الله بهجت برداشت شده منتفی یا به شدت ضعیفتر است.
البته از مرحوم بهجت نقل فرموده اند:"کلامی که از غیرمعصوم باشد از هر بزرگی که باشد نباید به آن صدر صد اعتماد کرد. بلکه باید احتمال خلاف و خطا در آن داد. کلام معصوم هم هفتاد محمل دارد"
و این آب پاک روی دست همه می ریزد. اشاره مرحوم بهجت در محامل سبعینیه ی کلمات معصومین تا جایی که الان در خاطر دارم به حدیثی است که در معانی الاخبار شیخ صدوق - قدس الله عقله- امده و بر حضرات فضلا مخفی نیست که هفتاد به معنای انحصار محامل در این عدد نیست. کلمات این بزرگواران تا هزاران محمل را هم بر می تابد.
در نوشتن نام امام بهجت بر قسمت دستگیره ی کتاب هم اشتباهی روی داده که مرحوم بهجت را "بحجت" نوشته اند. از مطالب دیگری که در کتاب آمده و به نظر بنده غلط است شراکت مرحوم بهجت در تدوین سفینه البحار محدث قمی است. بنده در کتابخانه ی بی در و پیکرم نسخه ای از سفینه ی مرحوم قمی به چاپ سنگی را دارم که تاریخ اتمام تحریر چاپش به زمان ده یا یازده سالگی مرحوم بهجت بر میگردد. زمانی که ایشان در فومن بوده اند. محدث قمی برای سفینه ۲۷ سال زحمت کشید و این اثر را بهترین تالیف خود می دانست ولی راقم روزگار مفاتیح ایشان را اشهر تصانیفش نمود. رحمهما الله تعالی.یا در ص ۲۱۴ در پاورقی قضیه ای را به بصیر شدن نهایی مرحوم سلطان ابادی مرتبط می داند که لزومی به این استحسان نیست. بماند که آقا منیر بروجردی احمد ابادی اصفهانی ده سال قبل از فوت مرحوم اراکی به سامرا رفتند و نامه ی بزرگان اصفهان را در باب مظالم سلطانی برای میرزا بردند. و این ایام آیا مرحوم اراکی روشندل شده اند؟ به طور کلی اشکالات خواسته و ناخواسته در این کتاب به حدی است که چندین و چند پست از این وبلاگ ما را اشغال خواهد نمود. لاجرم.!
جناب ری شهری از اطلاق " آیت الله العظمی" بر جناب بهجت حذر دارند و گمان برده اند این لقب مختص امیر المومنین است.چنانکه برخی علما و عرفا را سراغ دارم که به همین دلیل از اطلاق آن بر خود استیحاش دارند. اما اولا در این اختصاص مناقشه ها داریم.چه اینکه مقام جای تفصیل ذکر " آیه" نیست. ثانیا چه کسی گفته اطلاق این لفظ بر علما و مراجع از باب اطلاق در شراکت تلقیبی است؟ اگر این را رد کنیم در اطلاق حجت الاسلام هم گرفتار محذور می شویم. در چیزهای دیگره هم. بله در مورد لفظ امیر المومنین بدین مضمون امده است هر کسی غیر از حضرت علی آن را بر خود ببندد یا از اطلاق آن بر خود راضی باشد بی برو و برگرد مابون است. چنانکه بر سه تای اولی- علیهم ما علیهم- اطلاقش می کنند و تا جایی که من از اینان سراغ دارم رضایت تامه به این داشته اند.
کتاب"زمزم عرفان"/ آیت الله بهجت/ محمدی ری شهری.
کتاب"زمزم عرفان" نوشته ی حجت الاسلام ری شهری است و در مورد مرحوم آیت الله العظمی بهجت فومنی. با چاپی زیبا در حدود 530 صفحه. نشر دارالحدیث.
از مهمترین بلکه مهمترین بخش کتاب،بخش سوم و بخش دوم اسن. بخش سوم یادداشت های جناب ری شهری از مطالب اظهار شده توسط مرحوم بهجت است که قبل از رفتن به سفر حج به عنوان امیرالحاج بودن به محضر آیت الله بهجت می رفته اند.بخش دوم هم مصاحبه ی مفصل با آقازاده ی مرحوم بهجت یعنی شیخ علی آقاست.
البته مطالبی به صورت موضوعی از یادداشتهای جناب ری شهری در بخش اول هم امده است. کتاب جدا جای خواندن دارد ولی یک نکته در مورد یادداشت ها قابل توجه است و ان اینکه جناب ری شهری آنها را در دو حال حضور در محضر عارف فوق الذکر فقید همیشه زنده یا پس از اتمام جلسه نوشته اند.(زمزم عرفان-8) که می رساند مطالب" تقریبا نقل به معنا" ست.( همان- 13).
نکات معرفتی ، تاریخی، اخلاقی و غیره ی مفیدی در یادداشت های جناب ری شهری که از فرمایش های مرحوم بهجت اخذ شده وجود دارد مثل نظر مرحوم بهجت پیرامون وحدت وجود که وحدت را حکمیه و کثرت را حقیقیه می داندو هذا یعد من الخوارق. یا بحث عدول میرزا مهدی اصفهانی از مخالفت با فلسفه یا نکات دیگر.
الا اینکه برخی مطالب در این یادداشت ها امده که یقینا غلط است.اما اینکه آیا این مطالب غلط توسط مرحوم بهجت اظهار شده- که قضاوت اولیه همین را تایید می کند- یا بر اثر لغزش ذهن ری شهری است یا اصولا تمام گناهان را بر گردن ویراستار یا تایپیست کتاب بیندازیم خود جای بحث دارد. کتاب در محضر بهجت هم که جناب رخشاد کرمانی اش نگاشته همین عارضه را دارد. یعنی نقل به معنای مطالب اظهار شده توسط جناب بهجت اصل در تمام آنهاست. این ضعف در برخی نوشته ها که جناب سید علی تهرانی هم در خلق آنها دست داشته و از روی گفتارهای مضبوط آیت الله بهجت برداشت شده منتفی یا به شدت ضعیفتر است.
البته از مرحوم بهجت نقل فرموده اند:"کلامی که از غیرمعصوم باشد از هر بزرگی که باشد نباید به آن صدر صد اعتماد کرد. بلکه باید احتمال خلاف و خطا در آن داد. کلام معصوم هم هفتاد محمل دارد"
و این آب پاک روی دست همه می ریزد. اشاره مرحوم بهجت در محامل سبعینیه ی کلمات معصومین تا جایی که الان در خاطر دارم به حدیثی است که در معانی الاخبار شیخ صدوق - قدس الله عقله- امده و بر حضرات فضلا مخفی نیست که هفتاد به معنای انحصار محامل در این عدد نیست. کلمات این بزرگواران تا هزاران محمل را هم بر می تابد.
در نوشتن نام امام بهجت بر قسمت دستگیره ی کتاب هم اشتباهی روی داده که مرحوم بهجت را "بحجت" نوشته اند. از مطالب دیگری که در کتاب آمده و به نظر بنده غلط است شراکت مرحوم بهجت در تدوین سفینه البحار محدث قمی است. بنده در کتابخانه ی بی در و پیکرم نسخه ای از سفینه ی مرحوم قمی به چاپ سنگی را دارم که تاریخ اتمام تحریر چاپش به زمان ده یا یازده سالگی مرحوم بهجت بر میگردد. زمانی که ایشان در فومن بوده اند. محدث قمی برای سفینه ۲۷ سال زحمت کشید و این اثر را بهترین تالیف خود می دانست ولی راقم روزگار مفاتیح ایشان را اشهر تصانیفش نمود. رحمهما الله تعالی.یا در ص ۲۱۴ در پاورقی قضیه ای را به بصیر شدن نهایی مرحوم سلطان ابادی مرتبط می داند که لزومی به این استحسان نیست. بماند که آقا منیر بروجردی احمد ابادی اصفهانی ده سال قبل از فوت مرحوم اراکی به سامرا رفتند و نامه ی بزرگان اصفهان را در باب مظالم سلطانی برای میرزا بردند. و این ایام آیا مرحوم اراکی روشندل شده اند؟ به طور کلی اشکالات خواسته و ناخواسته در این کتاب به حدی است که چندین و چند پست از این وبلاگ ما را اشغال خواهد نمود. لاجرم.!
جناب ری شهری از اطلاق " آیت الله العظمی" بر جناب بهجت حذر دارند و گمان برده اند این لقب مختص امیر المومنین است.چنانکه برخی علما و عرفا را سراغ دارم که به همین دلیل از اطلاق آن بر خود استیحاش دارند. اما اولا در این اختصاص مناقشه ها داریم.چه اینکه مقام جای تفصیل ذکر " آیه" نیست. ثانیا چه کسی گفته اطلاق این لفظ بر علما و مراجع از باب اطلاق در شراکت تلقیبی است؟ اگر این را رد کنیم در اطلاق حجت الاسلام هم گرفتار محذور می شویم. در چیزهای دیگره هم. بله در مورد لفظ امیر المومنین بدین مضمون امده است هر کسی غیر از حضرت علی آن را بر خود ببندد یا از اطلاق آن بر خود راضی باشد بی برو و برگرد مابون است. چنانکه بر سه تای اولی- علیهم ما علیهم- اطلاقش می کنند و تا جایی که من از اینان سراغ دارم رضایت تامه به این داشته اند.
سه. خواب یا بیدار
منبع: ایران اکونومیست
ایران اکونومیست: حجه الاسلام محمدی ری
شهری در کتاب زمزم عرفان که اخیرا در نمایشگاه کتاب عرضه شده به ذکر خاطره
ای از آیت الله بهجت پرداخته است که قابل تامل و خواندنی است.به گزارش سرویس سیاسی جهان حجه الاسلام ری شهری در این کتاب نقل می کند در دیداری که اواخر سال 86 با آیت الله بهجت داشتم ایشان فرمودند:
آقای خمینی را در خواب دیدم که جلوی من نشسته ،ولی ضعیف و رنجور .ناگهان سکته کرد و از دنیا رفت.این بدان معنا است که نهضت ایشان تاکنون بوده،ولی دچار مشکل می شود.برای پیشگیری از آسیب دیدن نهضت به آقای خامنه ای پیغام دادم که من برای پیشگیری از آسیب ها اقداماتی انجام داده ام ؛لیکن خود ایشان هم باید کارهایی را انجام دهد .نمی دانم انجام داد یا نه .بعد ایشان آقای حجازی را فرستاد و توضیح خواست.
در ادامه آیت الله بهجت خطاب به آقای ری شهری می فرمایند:شما هم کاری بکنید.
آقای ری شهری می گوید:غیر از دعا و ذکر چه می توان کرد؟
که ایشان می فرمایند:قربانی و صدقه موثر است.
همچنین در بخش دیگری از این کتاب در خصوص خرسندی امام خمینی در آستانه رحلتشان آمده است:آیت الله بهجت در خصوص رحلت حضرت امام می فرمایند:
هنگامی که امام خمینی بیمارستان بود در حالی که خواب نبودم ،دیدم ایشان ،زیبا ،خوش رو و با لبخند ،از جلوی من گذشت.چهره اش از عکس او زیبا تر بود .بعد از چند روز که خبر وفات ایشان منتشر شد ،متوجه شدم که ایشان آمده از من خداحافظی کند .خوش حال بود برای اینکه کارش تا آخر درست بوده و از آنچه انجام داده ،پشیمان نیست،بلکه کارش ناجح بوده است.
خواب آیت الله بهجت در خصوص آینده انقلاب
|
| اخبار روز - اخبار روز |
| دوشنبه, 20 ارديبهشت 1389 10:48 |
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر